جمعه های فروردین

عبور منتظر جمعه های فروردین

نشسته بر سر راهت ،دوباره کوچه ترین

 

تو را به لهجه ی شیرین تاک می خوانند

تمام چله نشینان مست و می آگین

 

که « آسمان کده » ها از ألست ، مست تواند

از آن سبو که شکسته ست خوشه ی پروین

 

چقدر بی تو بچرخم سماع ِ ساعت را ؟

به دور ثانیه هایش بگردم آهنگین ؟

 

تو از عشیره ی باران ، من از تبار عطش

که درد تشنگی ام را فقط تویی تسکین

 

تو خالصانه ترین قطره های اشک منی

کنار سفره ی خالی ّ ِ  ندبه ام بنشین 

 

تمام بودن من در ندیدنت گم شد

« متی تری و نراکَ » شهود پرده نشین ؟!

 

بگیر دست زمان در حوالی  شک را

بگیر دست جهان را ببر به سمت یقین

 

بیا و جمعه ی این هفته را امامت کن

برای « صبح قریب » َ ت وضو گرفته زمین

 

.

.

.

بیا قوافی مشتاق را دوباره بچین

 

 

 

از مجموعه غزل آیینی : « برای از تو سرودن هنوز ... »

نیزه های سر _ گردان

 

دردهایم زبانه می گیرند ، توی این گردباد سرگردان 

آه برگرد و دستهایت را با سخاوت به خیمه برگردان

 

این منم مانده در بیابان ها مانده در سایه ی زمستان ها

این تویی در میان طوفان ها روی این نیزه های سر_ گردان

 

سایه های غروب جامانده روی دیوارکهنه ی امروز 

سایه هایی که می کشد من را پا به پا تا دقایق باران

 

دست تو چاه و چشمه شد اینجا پشت دیوار خیمه و برهوت

از همینجا عصای معجزه در دست موسائی ات شده برهان

 

موجی از درد و داغ می باری روی هر بند شروه خوانی باد 

رفت پیراهنت ولی مانده پیکرت در حوالی کنعان 

 

می روی از تمام سرها ، سر  ، جاده ها گونه های شان شد تر 

عطر سیب َت ولی معطرتر می وزد گرچه گشته سهم خزان

 

می کُشد اشک و استعاره مرا  زخم ِاین شام بی ستاره مرا

خیزران دائم الإشاره مرا با قساوت کشاند تا پایان !

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

 

 

 

 

 

 

 

من را تمام کن

 

 

 

باید بگیری از دل آتش من ِمرا

پروانگی ّ مانده به جان و تن مرا

 

از ارتعاش زخمی  دنیا شنیده ای

حتما ً صدای سخت ِ زمین خوردن مرا

 

لاهوتیان که حلقه ی « یا حق »  گرفته اند

« هو هو » ی ضجه تر شده از شیون مرا -  

 

 -آهسته در نسیم و بیابان وزیده اند

یوسف ترین ترانه ی پیراهن مرا 

 

 رنگ تو را چه سرخ پریشان کشیده اند!

سیب به دل نشسته ی بر دامن مرا

 

حالا که بند بند تنم جار می زند :

« یا لَم یَکُن لهُ أَحَدٌ کُفواً »ِ مرا -   *

 

-  بشکن حباب پیله  و من را تمام کن

حالا بغل بکن تن روئین تن مرا

 

 

 

* شرح ملا جامی – باب تقدیم و تاخیر مبتدا و خبر و معمولهما  

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

 

 

 

 

و خدا دید

 

 

 

وخدا دید فلک بر سربی سامانی ست  

حلقه در حلقه اسیر غم سرگردانی ست 

                                                                                                                  

 چارده عصر زمین  حسرت ايمان دارد

و زمان معرکه گردان شب ِ سفیانی ست !

 

ذکر  « البیعتُ له فی عُنُقی...» می خواند *

غرل «الغوث» ترین زمزمه ی پنهانی ست *

 

یازده بار دل قافیه را باخته است  ...

سیصد و سیزده آیینه تبار اما نیست !!

 

و خدا قافیه از نیمه ی شعبان آورد

«فال سعد»ی که به دیوان"جمادی ثانی"  ست *

 

«آنکه پیشش بنهد تاج تکبر، خورشید»

« بیت حمد» ی ست که از روز ازل نورانی ست !*

 

شعر تو گوشه ی لبخند خدا خیمه زد و –

- « وَاستَمِع یَومَ یُناد...» َش غزل پایانی ست

                             ...                      

بركه سجاده ي « قدقامت »مهتاب شد و ...              

قبله  بي تاب شد و ... ، چشم سحر باراني ست      

 

باز در سينه ي دفتر غزل از عشق نوشت

شاعري كه هيجان در قلمش زنداني ست

 

 

 

* فرازی از دعای عهد   * از دعای عظم البلاء

* استفاده شاعراز اسم جمادي ثاني آگاهانه بوده و از علائم ظهور- بیشترین و شدیدترین بارانها درین ماه نازل می شوند

* خانه امام عصر که از بدو  ولادت تا ظهور مبارکش روشن است

* ق – 41  « وَاستَمِع یَومَ یُناد ِالمُناد ِمِن مَکان قَریب»  

 

 

 

 از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

 

 

                          

سه شنبه های مدام

 

 

 

 

تو را  ستاره ی شرقی ، سلام مولای ...

دل آشنای غزلها ! سلام  ، همسایه  !

 

دوباره وقت اذان  ست ، حضرت خورشید

صدای گرم قدمهای تو ، کجاهای –

 

بلند آبی صبح ظهور جامانده ...؟

که روزگار دلم شد اسیر یلداي ...؟

 

که عشق خاطره ی سبز ایل باران است

و قطره قطره چکیده به روی جا پای  -

 

- غریب عصر سه شنبه ، دوباره می آید

صدای خیس ِ قنوتِ  نگاه ِ دنیای -

 

همیشه منتظر آن دو چشم نرگس تو :

« و أین َ صاحبُ یوم ِ طلوع فردای ... ؟ » *

 

 * فرازی از ندیه

 

 

 

از مجموعه غزل : « و پروانه می شوم ... »

 

 

 

قبله

 

 

 

 

شبی که کعبه به دامان اعتکاف افتاد

حرم دوباره در اندیشه ی طواف افتاد

 

شبی که مادر خورشید پا به ماه آمد ...

و« أ ُدخُلوُا ... بِسَلامٍ  ... » به قلب « ق» افتاد  !!

 

در اشتیاق سرودن به  « لافتی الا... »

زبان رکن یمانی به اعتراف افتاد

 

 به آیه آیه ی نهجش بلاغه جاری شد

که لاف ِ هرچه فصیح ست در گزاف افتاد

 

شمیم یاس که پیچید باغ ها گفتند :

عبور حضرت باران ، ازین شکاف افتاد

                     ...

رسید قاصدکی از مسیر شب بوها

و قبله شاپرکی شد ... که در طواف افتاد!!

 

 

 

*سوره ق – 34«اُدخُلوها بسَلام ٍ ذلِکَ یَومُ الخُلود»

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

 

 

 

 

بیراهه

 

 

 

دوباره رنگ غزل ها سياه مي شود و ....

كبود شعله وري سهم آه مي شود و ...

 

شرر به دامن سبز ستاره مي افتد

فداي « زلزلت الارض » ماه مي شود و ...   *

 

همين كه بيعت خم  قسمت حرامي شد

شكست ساغر و ساقي مباح مي شود و ...

 

به وقت شرعي « اكملت دينكم » امروز  *

اذان « حي علي ما سواه » مي شود و ...

 

نشان تربت سرخی غریب می ماند

 و آستان دری قتلگاه می شود و ...

 

و اهل بيت خدا  بي پناه  و سرگردان                             

بساط مرثيه ها هم به راه مي شود و ...

 

 كسي به هيبت عرش و به هيات مهتاب

نديم نيمه شب هرچه چاه مي شود و ...

                                  ...

شب سقيفه و بيراهه  راه مي شود و ...

نگاه منبر و مسجد  گواه  مي شود و ...

 

 

 

*   زلزال 

*  مائده

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

تا باد...

 

 

عبور تو را جاده فریاد خواهد کشید

و درد تو را شانه ی باد خواهد کشید

 

و شأن نزول سرت را به سر نیزه ها

مقطع ترین سوره فریاد خواهد کشید

 

به «کاف» و به «هاء» و به «یاء» وبه «عین» و به «صاد» ! *

که پای ستم را در  "أصفاد " خواهد کشید  *

 

و «أحلی من العشق ...» را بر تن بیستون

به شیرین ترین شیوه فرهاد خواهد کشید

 

 تمام هجاهای بر نیزه جا مانده را

به متن غزل های آزاد خواهد کشید

 

"کبود ارغوان" ! لاله ی پرپر کهف خوان !

لبان تو را خیزران داد خواهد کشید

 

و درد تو را ناله های غزل خیز باد

نه تا بود و تا هست ... تا باد .. خواهد کشید

 

 

 

·       سوره ی مریم

.       سوره ی صاد

·         وزن آگاهانه ، دارای 14 هجا (سه هجا بیشتر) و برگرفته از بحر متقارب است.

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »

 

 

 

 

عقیق ...

 

 

 

برای دیدن رویت چقدر لک زده ام

ببین تمام دلم را به خون شَتَک ،زده ام

 

دخیل بسته به نامت قنوت شبهایم

برای " صبح قریب " ت یقین به شک زده ام

 

سماع می کنمت بی هراس فاصله ها

منی که طعنه به پرهای شاپرک زده ام

 

نقاب روی نقابم کشیده ام، افسوس!

همیشه اول قصه به خود کلک زده ام

 

برای از تو سرودن هنوز نا کوکم

اگر چه زخمه به " یا لیتنی معک " زده ام

 

بیا ترنم خیس بهار را بچکان

به التماس دعای  لب ترک زده ام

***

دلم عقیق یمن می شود ، یقین دارم *

اگر که سنگ دلم را خودت محک بزنی !

 

 

 

* این مصرع نظر لطف طبع استاد رحمان نوازنی ست

 

   سروده شده در آذر ماه ۱۳۸۹

 

 

 

از مجموعه غزل : « و پروانه می شوم .... » 

 

 

 

پروانه می شوم

                                              

بی استخاره تا سخن از رفتن آمده

یکباره شد هوایی و در گفتن آمده

 

حی علی الشعور و قنوت شبانه ای

این اشک ها به جذبه ی باریدن آمده

 

یعقوب چشم های به خشکی نشسته را

دریایی از حوالی پیراهن آمده

 

در من هزار پنجره روزی هزار بار

بسته دخیل تا خبری روشن آمده :

 

گلدسته با صدای خدا می دهد اذان

یک عاشقانه رفته به بهت ناگهان

 

 این من که از طریق هدی گم شده ترین

  هم قبله ی قبیله ی« جرهم » شده ترین  *

 

این من  که هم پیاله ی قابیل بوده است

آماج رجم  و رمی ابابیل بوده است ...

 

از سینه ی صفای تو با جان دویده است

با کوچه های هروله حیران دویده است

 

تا مرز مستجار و میقات و کوه نور

از لابه لای فاصله ها می کند عبور

 

اینجا ... ولی بدون براتش نمی برند

بی نور معرفت عرفاتش نمی برند

 

شعری اسیر را که به مشعر نمی برند

چوبی حقیر را که به منبر نمی برند

 

هر آبراهه ای که به دریا نمی رسد !

هر کوره راهی  آه ... دریغا نمی رسد

           

از مروه تا به نام تو آغاز مي كند

تا هاجرانه  لب به دعا باز می كند

 

تطهیر با طهارت زمزم که می شود

چشمش پر از طراوت شبنم که می شود ...

 

حالا به عرض حال و تمنا چه حاجتست؟

دستی پر از « أجیب ... » و دلش می رود ز دست

                          ...

دیگر درون پیله ی خود جا نمی شوم

« لبیکَ لاشریک » ... و پرواته می شوم

 

 

 

*  اولین قبیله ای که پس از استیلا بر مکه آیین بت پرستی را رواج داد .     

*  سوره ی قریش .آیه ی 4 .

 

 سروده شده در بهمن هشتاد و نه  

 

 

از مجموعه غزل : « و پروانه می شوم ...»

 

   

عطر خدا

 

 

شیشه ی عطر خداخورد به دیوار  شکست

عرش لرزيد و ترک خورد و ... دل یار  شكست !

 

ناگهان صاعقه زد ،همهمه در باغ افتاد

شاپرک خم شد و در سینه ی او خار شكست

 

باد آشفت و شبیخون زد و در را هل داد

شانه ی نور میان در و دیوار  شکست

 

آفتابی کف آن کوچه زمین افتاد و

بغض یک پنجره در حسرت دیدار شکست

 

ماه تا صبح به پیشانی شب آه کشید

لیله القدر شد و یکصد و ده بار شکست !

              

 * « محرم  يك حرم  و از همه بيگانه شد و ... »

* « هر که شد محرم دل در حرم یار »

                                                          .

                                                              .

                                                                 .

                                                                        شکست !!

 

 

 

*   عراقي

*   لسان الغيب

 

 

 

از مجموعه غزل آئینی « برای از تو سرودن هنوز ... »