آبشار برای هم آغوشی
زمین را بهانه دارد
و شالم
آرامش خواب تو را .
راضیه آقاجری
*********
آلبوم پنج کیلومتر بعد از تو در دست توزیع است و به زودی نحوه ی تهیه ی این آلبوم از همین جا به شما دوستان خوب و عزیزم اطلاع داده خواهد شد .
**************
ضمنا با احترام شما رو دعوت می کنم به صرف ترانه به وبلاگ دوست خوبم پویا اقرایی عزیز
"پنج کیلومتر بعد از تو "
ترانه و صدای : راضیه آقاجری
آهنگساز و تنظیم کننده : الیاس جوادیان و سعید رضایی
این آلبوم شامل دکلمه ترانه های منه و جا داره که همین جا تشکر بسیار داشته باشم
از دوست و برادر خوبم یاسر امیری عزیز
همزمان با نمایشگاه کتاب تهران در اردیبهشت 92 این آلبوم به شما دوستان
خوبم پیشکش خواهد شد
سال نو مبارک
الهی که امسال واسه تون سرشار از آرامش باشه و سلامت و موفقیت
امیدوارم به آرزوهای قشنگتون برسید امسال
(خوش خیال نیستم . نه . هرگز . ولی با اینهمه چراغ قرمز فک می کنم هنوزم چراغ آرزو کردن سبزه)
********
و اما ترانه
دو ترانه ی من در شماره ی جدید مجله الکترونیکی عقربه و سایت تخصصی شعرانه پیشکش به شما
راضیه آقاجری (برای مرد یواشکی)
سلام دوستان همیشه
با احترام شماره ی پنجم سایت ادبی شعرانه هم بروز شده و خوشحال می شم نقدتونو بر آثار ارسالی دوستان ببینم .
همچنین خوشحال می شم که آثار شما دوستان خوبمو هم بتونم اونجا منعکس و ببینم .
BIBI.TARANE@YAHOO.COM
ایمیلی که بهمین منظوره .
امروز دوم مرداد ماه و یه روز بعد از سالروز خاموشی جسمی شاملوی بزرگه :
اگر زمان و مکان در اختیار ما بود
ده سال پیش از طوفان نوح عاشقت می شدم
و تو می توانستی تا قیامت برایم ناز کنی
یک صد سال به ستایش چشمانت می گذشت
و سی هزار سال به ستایش تنت
و تازه در پایان عمر به دلت راه می یافتم
...
شرجی مردادی ات کمی باران اسفندی نمی خواهد ؟
فقط کمی
به شکل قطرات زیر باران
روی پیراهن سفیدت
روزهای گرم مرداد که با تلخی شرو می شه بهترین اتفاقاتو هم در بر داره
مثل تولد یه ماه کامل . یه ماه که ازان شب چهارده نیست اما همون طوریه بی شک
حتا گرد تر و کامل تر و روشن تر
**
ریشم جذامی شد ، ریش ِ تو رو آب برد
ضجه ت تو این سالا ، هی تو سرم می خورد
سیبل ِ چشات بودم ، رد ِ کمربندت
شلوار ِ خیسی که ، وصله به نیش خندِت
....
دوستان خوبم وبلاگ دوست همیشه واژه هام (کسرا) بروزه با ترانه یی بسیار زیبا
بعضی وقتا بعضی گریه ها انقد شیرینن که دوس داری تا آخر عمر فقط گریه کنی
گریه کنی
گریه کنی
بعضی روزا انقد خاص ن که دوس داری تو اون روز بمیری
بعضی آدما انقد عزیزن که آرزوت می شه فقط دیدنشون
بعدِ دیدن ، دوباره دیدنشون و دوباره ....
بوسیدنشون حتا با تمام وجود
بت می شن انقد که حتا از خودشونم کاری واسه ویرونیش بر نمیاد
یعضی آدما رو باید یواشکی دوس داشت که اگه خودشونم بفهمنن شاید نتونن بپذیرن
بعضی ...
و فقط بعضی
می گردی دور ِ خلوتِ خاکستری شدم
روح تو فکرمُ داره مسدود می کنه
هر لحظه با تنفست مست تر می شم
این مستی توی واژه هام بدجور روشنه
دستام همه ش دنبال ِ دستای تو ِ وقتی
ظرفِ نشسته از دستم لیز می خوره
وقتی صدای آیدا می پیچه تو تنم
وقتی که کوچه از هوای تازه یی پُره
تو این هوا تو بطری ِ رو لبهای منی
می بوسمت فقط ، دارم مست می کنم
از کوچه رد می شم واسه دیدنت ولی
تو بی حواسی سر به دیوار می زنم ...
*
وبلاگ واژه های باکره ( کسرا ) همراه همیشه ی واژه هام بروز شده
با ترانه یی دلنشین
امیدوارم سالی پر از سلامتی و خالی از سانسور داشته باشین
***
دوستان همیشه ی واژه هام
شماره ی جدید سایتهای ادبی نورهان و شعرانه به نگاه هنردوست شما پیشکش شده
عزیزانی که مایل به انتشار اثر در این سایت هستن می تونن با مراجعه به صفحه ی اعضای سایت
و ارسال اثر به ایمیل دبیر مربوط به هر تالار آثارشونو ( بهمراه یک قطعه عکس ) به مخاطبان اهل هنر
عرضه کنن .
ضمن اینکه دوستان عزیز ترانه سرا هم می تونن آتار ارزشمندشونو به ایمیل زیر ارسال کرده
تا بتونم با احترام اونها رو تو سایت منعکس کنم
مشتاقانه منتظر آثار ارزشمند تک تک شما دوستای خوبم هستم
چقد بد گم شدم تو این شلوغی
چقد بد حافظه م فاسد شد از غم
دیگه تو خاطرم هیچی ندارم
دیگه هیچی رو حتا مادرم هم
توی این قسمت از دوران درهم
رو دیوارای شهر تصویر خونه
یه جور اسکندرُ تکثیر کردن
که با آلزایمرم یادم بمونه
نگاه کینه توزش روی قبرا
تموم ِ مرده ها رو زجر می ده
با دستاش تو شبا وقتِ شکنجه
به اسماشون اسید و زهر می ده
همه روزا زمستونی ترینه
زمستونی ترین اوقات تاریخ
همون شکلی که گلشیری نوشته
شبیه خنده به توهین و توبیخ
توی این قسمت از دوران درهم
فروپاشی یه جوری اتحاده
یکی با اسم "چه" تو این جهنم
به دنیا اعتراضُ درس داده
پارادوکسی ترین بخش از یه تقدیر
پر از حرف و ترور
مهر و مصیبت
پر از دینداری و فحشا و اعدام
کنار ِ بدترین تحقیر ملت
من اینجا گم شدم
اینجای تاریخ
همین جا که خدا رو سر بریدن
شبونه توی یه سلول تاریک
بکارت ها رو به آتیش کشیدن .
حیاط نیمه تاریکُ
یه حوض
گرم ِ هم آغوشی
صدای خنده ی ماهُ
سکوتی که تو می پوشی
تمومه شهر تاریک ِ
هنوزم ماه تو خونه س
دیگه تو آسمونا نیس
همین جا گیج و دیوونه س
میای تا پشتِ اون شیشه
چشات همرنگ مهتاب ِ
یه لحظه خونه روشن شد
دیگه هیشکی نمی خوابه
خودت هم خوب میدونی
همه از خواب بیزارن
میدونی که تو این روزا
فقط تکرار ِ تکرارَن
تمومه اون همه نورُ
می ذاری پشت یه پرده
می دونی شهر محتاجه
می دونی خوابش از درده
حیاط نیمه تاریکُ
یه حوض
گرم ِ هم آغوشی
صدای خنده ی ماهُ
سکوتی که تو می پوشی
می تونی دستای شهرُ
بگیری تا چشاش وا شه
طلسمو بشکنی تا ماه
دوباره ماه دنیا شه
باید دیوونه شی امشب
سکوتُ از تنت بردار
بذار تا فلسای ماهی
بتابه از تو حوض اینبار
بذار تا ماه روش کم شه
شاید برگرده اون بالا
یه شیشه بشکنُ نورُ
بپاش از پنجره
حالا !
شهيد ....
و آريوبرزن
ساعت نزديكِ هر روزه
"من" ام نزديكِ اون نيمكت
ساعت چشماشو مي بنده
"تن" ام مي مونه از حركت
ديگه پلكام نمي لرزه
توي اين پانتوميم انگار
"من" ام اينجاس رو نيمكت
"تن" ام اونجا پره انكار
"من" ام دنبال يه رازه
توي سربازه ايروني
با اسبي بسته به گاري
همين جاتوي ميدوني
"من" ام پا مي شه از نيمكت
حالا نزديكِ سربازه
داره بيرون مياد از سنگ
اوني كه بودنش رازه
"من" ام انگار مي بينه
يه خونه توي آتيشه
اونم انگار مي بينه
درختا سوختن از ريشه
چشاشون خيس هم مي شن
حالا سرباز هم درده
چقد لبخنده كه ديگه
به نيمكت برنمي گرده
ساعت نزديك هر روزه
"تن" ام نزديك اون نيمكت
ساعت وا كرده چشماشو
"من" ام درگيره با حركت
چقد سرباز غمگينه
تنم مي بينه غمهاشو
مي خواد به سنگ برگرده
تو ميدون مي زاره پاشو
حالا تك ضربه ي ساعت
يه عمره از خودم دورم
بايد به خونه برگردم
با اين احساس ناجورم
مامانم میگه : "تو بچگی اصلا روی چاردس و پا نرفتی ،